Circular Nº 269

Circular Nº 269
Edita: 
Colexio Oficial de Psicoloxía de Galicia
Data: 
12/2017
Editorial: 

COPG, patrimonio común 

"Só se aguanta unha civilización se moitos contribúen coa súa colaboración ao esforzo. Se todos prefiren gozar o froito, a civilización afunde." José Ortega y Gasset

A nosa vontade transformadora da sociedade é, lamentablemente, moito maior que a nosa capacidade. Cando chega o ano novo e facemos balance do feito, resulta desilusionante comprobar como, ano tras ano, temos que volver anotar os mesmos "própositos" que escribiramos 365 días atrás. Seguimos batendo nas mesmas portas, pedimos de novo o que xa viñamos solicitando incluso hai décadas. E nestas datas, reflexionamos: ¿será que pedimos demais? ¿Serán imposibles?

¿É pedir por riba das nosas posibilidades que Galicia conte cun Plan Estratéxico de Saúde Mental? ¿Demandar unha oferta pública de emprego que cubra as necesidades de especialistas en psicoloxía clínica nos hospitais galegos? Talvez sexa unha inxenuidade propoñer que os servizos de atención primaria conten con atención psicolóxica, máis aínda cando a futura lei galega de saúde vai na liña de continuar a desmantelar a rede sanitaria máis próxima á cidadanía.

Quizais a psicoloxía educativa é un luxo que os nosos nenos e nenas non poden permitirse nos seus centros de ensino. Estaremos a pedir demasiado cando falamos de que o alumnado con necesidades específicas poida acceder a unha atención psicolóxica concreta para a súa problemática. Poida que non debamos pensar que os concellos conten con profesionais da psicoloxía que traballen no eido comunitario, coas persoas maiores, coa cativada, coas familias, cos distintos colectivos, promovendo a igualdade ou a integración, intervindo no chanzo máis próximo entre administración pública e cidadanía.

É posible que as esperas por informes periciais na Xustiza sexan inevitables, e que o acompañamento psicolóxico se sufrimos un delito dependa de onde e cando, porque como para todo, sempre hai momentos mellores ca outros. ¿E a mediación? Outro luxo que non pode chegar nin a todos os ámbitos nin a toda a cidadanía. E seguramente poidamos considerar incluso unha soberbia demandar unha atención á saúde laboral, por suposto tamén á saúde mental, cando a situación do traballo ten outras urxencias.

Tal vez o maior luxo de todos sexa o de pedir a regulamentación da profesión, aínda que sexa unha débeda legal de hai máis de sete anos.

Quizais estamos a pedir por riba das nosas posibilidades. Ou quizais estamos a demandar o que é unha necesidade social real, evidente e urxente. Quizais reclamamos, simplemente, o que é un dereito da cidadanía: ter acceso á psicoloxía na rede pública con garantías e de calidade, con independencia de se estamos nunha pequena aldea ou se vivimos nunha gran cidade.

Por iso este 2018 apostamos por mirar con orgullo á nosa identidade profesional. Somos psicólogos e psicólogas que reivindicamos o noso lugar como servizo de interese estratéxico para a sociedade. A psicoloxía contribúe benestar, mellora a saúde das persoas, prevén problemáticas e evita a cronificación ou o empeoramento de patoloxías. A psicoloxía é importante e precisamos que comprendan o que a nosa profesión pode achegar tanto os responsables públicos como tamén a cidadanía en xeral.

Ese é tamén un papel importante do noso Colexio: temos un rol na sociedade e exercémolo como responsabilidade prioritaria. Por iso este ano reivindicamos o COPG como patrimonio común, tal e como recolle o noso lema de 2018. O Colexio é a nosa casa común, precisamos deste punto de encontro para que exerza esa función de representación social e desde a colectividade, a complicidade e a cooperación, construír unha psicoloxía máis forte na sociedade. E desde a nosa forza conxunta, seguro que lograremos ir transformando a sociedade e ir cumprindo cos propósitos da ano novo.